Ήρθες

Άνοιξα την αυλόπορτα και στάθηκα κοιτάζοντας το άδειο σπίτι. Χρόνια είχα να το επισκεφτώ, ακατοίκητο και άδειο.  Σαν έρμαιο στέκονταν στην ακρη του δρόμου. Εγκαταλελειμμένο, σα να μη πέρασε ποτέ του δόξες, σα να μη πέρασαν ζωές.

Κοιτουσα τα δέντρα, ήθελαν νερό μα η βρύση δεν είχε. Κοιτούσα τους τοίχους, φθαρμένοι, έτοιμοι να πέσουν δίχως κανένα στήριγμα για ζωή.

Έκατσα στο σκαλοπάτι και σκέφτηκα ότι εμείς οι άνθρωποι σαν τα φθαρμένα σπίτια είμαστε.  Ονειρεύτηκα  τις μέρες εκείνες που ήμουν ευτυχισμένη, που έτρεχα σα μικρό παιδί, που κοιτούσα τον ουρανό χωρίς γυαλιά ηλίου, που μου έδινες γλυκό φιλί. Όμως τώρα ήμουν μόνη και άδεια. Ένιωσα ψυχρή και κενή. Ίδια σα το φθαρμένο σπίτι.

Ξαφνικά σήκωσε αέρα, τα φύλλα χοροπήδησαν στις μικρές ριπές του ανέμου και ένα βουητό ηχούσε στα αυτιά μου. Έτριξε η αυλόπορτα και σηκώθηκα να τη κλείσω μη χτυπήσει.

Και τότε φάνηκες εσύ μέσα από τη βουή. Έκλεισες σιγά τη πόρτα για να μη τρομάξω και στάθηκες στη μέση του κήπου. Με κοίταξες και χαμογέλασες.  Έδωσες ζωντάνια στο άδειο σπίτι, πνοή στα δέντρα και φως στη καρδιά μου.

Photography: Katevangel

Κειμενο: The Act of Capturing

(φωτογραφια, Νέα Φιλαδέλφεια, Δεκέμβριος 2018)