Γεννήθηκα τον Οκτώβρη του ’85 και μου είπαν ότι ήμουν ήσυχη μέχρι που ξεκίνησα να μιλάω. Μεγάλωσα σε αλάνα, έσκισα γόνατα, έπαιξα κρυφτό. Δεν αγάπησα το σχολείο γιατί δεν άνοιξε τους ορίζοντες μου. Αγαπάω το θέατρο και τη φωτογραφία, είναι η έμπνευση μου. Τώρα προσπαθώ να ισορροπήσω μεταξύ της ανάγκης μου για επιβίωση και της καλλιτεχνικής μου φύσης. Διαβάζω για προσωπική ευχαρίστηση, ακούω μουσική για να «ταξιδεύω», ταξιδεύω για να γνωρίσω τον κόσμο. Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ζητούσα ένα καλοκαίρι στο εξοχικό με το παππού και τη γιαγιά, όπου θα επεδίωκα να κάνω 90 μπάνια και να δοκιμάσω 100 παγωτά.
I was born in October 1985 and they told me that I was a quiet baby, until I started talking. I grew up in slides, I ripped my knees, I played hide and seek. I did not love school, because it did not open my horizons. I love theater and photography, it’s my inspiration. Now, I try to balance between my need for survival and my artistic nature. I read for personal pleasure, listen to music to «travel», travel to get to explore the world. If time went back, I would be asking for a summer in the countryside with my grandfather and grandmother, where I would try to go 90 times to the beach and eat 100 ice creams.
The Act of Capturing 